Árið 1627 lögðu 12 ræningjaskip frá Alsír í Norður – Afríku til Evrópu. 4 af þessum 12 skipum komu að Íslandi. Fyrsta skipið kom að landi í Grindavík 20. júní. Rændu Tyrkir fólki og 2 skipum. Síðan sigldu þeir að ströndum Álftanes og rændu þar 3 skipum. höfuðsmaður Besssastaða, Holgeir Rosenkrantz vissi af þessu og lét þá reisa virki til að koma í veg fyrir að ræningjarnir rændu þá. Tyrkirnir flúðu frá Bessastöðum en skipið strandaði á grynningunum. En þeir létu ekki stoppa sig og fluttu búnað og fanga yfir í skipið sem þeir rændu. skipin héldu svo heim til Alsír.
Næstu tvö skip héldu til Austfjarða og komu að landi við Lón 5. júlí. Þar flökkuðu tyrkirnir um firðina alla leið til Fáskrúðsfjarðar. Síðan sigldu skipin tvö suður og hittu fjórða skipið sem sigldi með þeim til Vestmannaeyja. Komu þeir til Vestmannaeyja 17. júlí og dvöldu þar í tvo sólarhringa svo héldu skipin heim á leið. Frá Vesmannaeyjum tóku þeir 240 fanga en tóku allt upp í 380 og drápu þeir 43. Fangarnir voru seldir á uppboði og u.þ.b. 100 sneru sér til múhameðstrúar. Flestir fangar þoldu illa loftslag og dóu.
Tyrkunum fannst góð hugmynd að leyfa öðru að kaupa fanga lausa. Var þá Ólafur Egilsson sleppt og var búist við að hann færi til Danmerkur til að fá vinnu. En þegar komið var til Danmerkur vildi konungur ekki hafa hann í landinu. Fór Ólafur þá til Íslands og settist þar að. Árið 1636 voru 35 fangar keyptir lausir en flestir létu lífið á leiðinni til Kaupmannhafnar. 27 af 35 komust á leiðarenda og flutu þá til Íslands en þá voru 10 ár síðan að þeim var rænt.
Frægasti fanginn var örugglega Guðríður Símonardóttir sem var keypt laus frá Barbaríinu. Hún var gift á Íslandi fyrir ránið en maður hennar hafði látist á ferðinni til Norður- Afríku. Hún kynntist manni í Kaupmannahöfn sem var hét Hallgrímur Pétursson sem þar var að læra en þegar hann og Guðríður giftust hætti hann við námið og flutti til Íslands með Guðríði.